The Equalizer 3 Review (2024)

Ο Denzel Washington επιστρέφει στο είδος της δράσης αναλαμβάνοντας για άλλη μια φορά τον ρόλο του Robert McCall για το τρίτο και τελευταίο κεφάλαιο της “The Equalizer” σειράς. Τόσο ο σκηνοθέτης Antoine Fuqua (“Training Day”(2001), “The Magnificent Seven”(2017), “Southpaw”(2015)) όσο και η συγγραφική ομάδα των δύο πρώτων ταινιών μένουν πιστοί στα καθήκοντά τους συνθέτοντας μια νέα ιστορία εκδίκησης όπου ο Washington ως αυτόκλητος τιμωρός και προστάτης των αθώων και αδυνάτων προσπαθεί να αποκαταστήσει τις αδικίες που βλέπει γύρω του και να επανορθώσει για τις αμαρτίες του σκοτεινού του παρελθόντος.

Σε μια συνηθισμένη αποστολή εξιλέωσης στην Ιταλία ο Robert McCall τραυματίζεται βαριά και φτάνει ένα βήμα πριν από τον θάνατο. Χάρη στην καλοσύνη ενός τυχαίου αστυνομικού που τον βρίσκει αιμόφυρτο και του γιατρού που τον περιθάλπει ο Robert ανακάμπτει γρήγορα τόσο σωματικά όσο και ψυχικά, βρίσκοντας θαλπωρή πλάι στους κατοίκους του ειδυλλιακού παραθαλάσσιου χωριού της Σικελίας όπου και φιλοξενείται. Όλα δείχνουν πως έχει βρει τη γαλήνη του μέχρι που μέλη της μαφίας διαταράσσουν την ηρεμία του χωριού και επιτίθενται σε αθώους πολίτες. Ο Robert δεν έχει άλλη επιλογή από το αναλάβει ξανά χρέη τιμωρού και να επαναφέρει την τάξη στην περιοχή που τόσο αγάπησε, ελπίζοντας πως έπειτα θα μπορέσει επιτέλους να ζήσει ήρεμα τα χρόνια που του απομένουν στον προσωπικό του παράδεισο.

Όπως και το “The Equalizer 2”, έτσι και το “The Equalizer 3” είναι ένα ως επί το πλείστον αυτόνομο sequel που χρησιμοποιεί τον χαρακτήρα του Robert McCall ως μοναδικό συνδετικό κρίκο με τις προηγούμενες ταινίες. Το κύκνειο άσμα της επιτυχημένης κινηματογραφικής σειράς του Fuqua ακολουθεί πιστά τη συνταγή των προκατόχων του όντας ένα αιματηρό και βίαιο θρίλερ δράσης, με τον Washington να δίνει ρέστα ως ένας αδίστακτος εκτελεστής ορκισμένος να αποδώσει δικαιοσύνη για χάρη όσων αγαπά. Όντας η μικρότερη σε διάρκεια προσθήκη της σειράς, το νέο “Equalizer” ενσωματώνει ίσως την πιο απλή πλοκή που έχουμε δει ως τώρα, στρέφοντας την προσοχή του σε μια συγκεκριμένη ομάδα κακών που μένει σταθερή από την αρχή ως το τέλος, χωρίς πολλές ανατροπές και με ελάχιστες διακλαδώσεις στην ιστορία. Με αρκετά διαλείμματα ανάμεσα στις σκηνές δράσης, η συγγραφική ομάδα βρίσκει τον χρόνο να χτίσει ένα απρόσμενα ολοκληρωμένο υπόβαθρο τόσο για τους καλούς όσο και για τους κακούς της υπόθεσης. Ο χρόνος που η ταινία αφιερώνει για να μας συστήσει στους κατοίκους του χωριού και να μας ξεναγήσει στη νέα καθημερινότητα του Robert είναι αρκετός για να μας δώσει μια γλυκιά γεύση από τη ζεστασιά και τη φιλοξενία που νιώθει ο πρωταγωνιστής ως ένα νέο αλλά ευπρόσδεκτο μέλος της κοινότητας ενώ αντίστοιχα οι άφθονες εγκληματικές ενέργειες της μαφίας που επίσης αποτυπώνονται, αναδεικνύουν τη διαφθορά της και τροφοδοτούν σιγά σιγά το μίσος μας απέναντι στα μέλη της.

Όσο το έργο προχωρά, ο McCall αποκτά όλο και περισσότερα κίνητρα για το δολοφονικό του ξέσπασμα και η απόφαση που τελικά παίρνει, να βάλει ένα τέλος στον άνισο πόλεμο μεταξύ του χωριού και της μαφίας, μοιάζει όλο και πιο δικαιολογημένη και αναπόφευκτη. Ως θεατές δεν μπορούμε παρά να ενταχθούμε στο πλευρό του νιώθοντας λίγη από την ακατανίκητη δίψα του για εκδίκηση, μια δίψα που “The Equalizer 3” ξέρει ακριβώς πως να ικανοποιήσει, εντάσσοντας την κατάλληλη ποσότητα αιματηρών φόνων για να φέρει την πολυπόθητη λύτρωση.

Η αργή εξέλιξη της ιστορίας συνδυαστικά με την αραιά κατανεμημένη δράση, χτίζουν μια ατμόσφαιρα που κλειδώνει μέσα της έναν τεράστιο όγκο αγωνίας και έντασης. Ωστόσο η διατήρηση των ρυθμών σε χαμηλά επίπεδα ακόμα και όταν βρισκόμαστε στο τελικό, καθοριστικό ημίωρο της ταινίας δεν βοηθά όλη αυτή την ένταση να εκτονωθεί συντελώντας σε ένα αντικλιμακτικό φινάλε που απογοητεύει λίγο παραπάνω δεδομένου ότι βρισκόμαστε στο τελευταίο κεφάλαιο της σειράς. Με το ίδιο παράπονο μας αφήνει και ο τρόπος με τον οποίο το σενάριο διαχειρίζεται τους δευτερεύοντες χαρακτήρες του. Από την πράκτορα Emma Collins της Dakota Fanning που παρά την ικανή και έξυπνη φύση της λειτουργεί διακοσμητικά ούσα απλά ένας δίαυλος επικοινωνίας μεταξύ του McCall και της CIA μέχρι την Aminah της Gaia Scodellaro που αναπτύσσει ένα πλατωνικό ειδύλλιο με τον πρωταγωνιστή χωρίς κάποια ικανοποιητική κατάληξη, η ταινία ξεχνά να αξιοποιήσει τόσο την προοπτικής των ηρώων της όσο και την προοπτική των ηθοποιών που τους ενσαρκώνουν.